ΚΥΚΝΟΣ

Μέσα στην πόλη την αχανή, την κίνηση, το χάος, ένα κορίτσι κάθεται ακίνητο στο δρόμο. Τα φανάρια ανάβουν πράσινα και κόκκινα, τα αμάξια προσπερνάνε. Οι μηχανές γκαζώνουνε κι αδιάφορα βογκάνε.  Κι εκείνο κάθεται βουβό, αμίλητο και σκεπτικό. Με μια καρδιά πεταριστή, με μάτια όλο βάθος. Και η ζωή απ’ το βλέμμα της περνάει σαν ταινία. Τα παιδικά καλοκαίρια της, φθινόπωρο εφηβείας, μια άνοιξη φοιτητική και τώρα μία άλλη, μία εποχή αλλιώτικη, μια εποχή γυναικεία. Ερωτεύτηκε, πληγώθηκε, θύμωσε και παθιάστηκε. Ένιωσε πράγματα βαθιά, μεγάλα, μεγαλόστομα. Μα τώρα θέλει μοναχά, ένα ζητάει μόνο, ετούτο το όνειρο, αυτό, εκείνο το σπουδαίο: αυτό ζητεί, μονάχα αυτό, γι’αυτό παρακαλάει. Να αφήσει τη βαρύτητα να κάνει τη δουλειά της.

Κι όση ώρα στέκεται εκεί, στη μέση αυτού του δρόμου, έρχονται και ξανάρχονται τα λόγια μιας της φίλης. Μιας φίλης που αγαπάει. Της είχε πει λοιπόν κάποτε, σαν έρθει εκείνη η ώρα που έφαγες το γάιδαρο και μόνο η ουρά σου μένει, τότε αγαπημένη μου είναι που κρίνονται όλα. Τότε λοιπόν, δυνάμωσε κι άρχισε να αναπνέεις. Μην ηττηθείς απ’ τον κορεσμό, μην ηττηθείς απ’την πείνα. Στάσου εκεί, ανάσαινε κι αφήσου μες στον χρόνο.

Σ’ευχαριστώ λοιπόν φίλη μου.

Στέκομαι κι ανασαίνω.

In quest of land.

Fishermen, travelers, hunters you are my brothers.

In this journey inspired by the quest of land I am your sister.

My forehead is burning and my shoulders are burned.

The sun guides me and the sun burns me.

Drops of water fall upon my skin in heat and thus upon my skin in heat drops of water sizzle, evaporate, vanish.

Thirsty and tired I search for land.

A pirate my brothers, that’s what I’ve become, a pirate.

But, it’s not right I say, it’s no right. I’m just a girl, my brothers.

-Shut up, don’t cry, don’t you dare cry.

-Yes my brothers, I won’t cry. I do not dare to cry.

How could I? Tears fall upon my skin in heat and thus upon my skin in heat tears sizzle, evaporate, vanish.

Loose

I’m just a princess. I still believe in fairytales. 

I’m just a princess. I wear a helmet, I hold a gun, but still, I’m just a girl.

I’m just a princess. I smoke, I drink wine, I laugh and cry. I’m a princess after all.

I wear jeans, a leather jacket and high-heeled boots. I talk loud but if you come closer, my voice is soft and smooth. I feel fierce, I feel strong, I am adventurous. All lies. I lie. 

Come closer, lie next to me. That’s all I need and then gravity will do its work. Then I’ll surrender to gravity. My body will surrender to the attraction to earth, to the attraction to you. I am attracted to you. Do not distract me, do not distract yourself from your attraction to me. Let it be. Let gravity, attraction, allure be. Let them be. Let you be. Let me be.

I’m just a girl. Just let us be. Please.

The fight

I need normality in the sizes of emotions. I’m afraid of the enthusiastic on-foot decisions. I must declare and I must remember that I need consistency. I must remember that I must give a fight- this is a time that my life demands my being a fighter.

Instructions to fight:

Have your eyes on the enemy, but not too persistently- freely instead.

Have a plan but allow yourself the possibility of improvisation.

In order to be strong, remember that you are- above all- weak.

Identifying your weakness does not make you weak, makes you realistic.

Reality is the key to balance. Knowing what or whom you are about to face, acknowledging the pragmatic dimensions of things allows you first to feel and afterwards overcome any emotion.

You should not avoid feeling, as you should not allow emotions last longer than they should- or else once again you’ll lose your sense of reality. Extended emotionality is no good. Lack of emotion hurts you badly.

You will succumb, you will lose, and you will face your problematic self.

But the goal is to win. The end of the fight will be victory.

P.S. Instructions may be to be disobeyed, but above all they are to be obeyed.

The big bad wolf

Once upon a time, in a far away land, people used to believe in fairy tales. But then a big bad wolf came and ate them all up, devoured them without mercy. And the big bad wolf was punished and put  into a dark room near the centre of the earth. It was hot, it was wet, it was unbearable.

During these times, while the big bad wolf was boiling inside the earth, it started raining. And the rain kept on going for days, months and years. And so the earth dissolved into dust, crumbled into pieces and dispersed throughout the universe. And the big bad wolf- who had been hanging on patiently until salvation- emerged again out in the air. And he stood up, laughed and declared: “There is no time for games now, it’s time for our story to begin”.

Αρπαγή.

Αχιβάδα

Έχω μια μικρή αχιβάδα. Την αγαπώ.

Στο μέσα της το φιλντισένιο, κρύβω τα μυστικά μου.

Είναι αχιβάδα μαγική, δώρο του Ποσειδώνα.

Σε προσκαλώ λοιπόν, ταξιδευτή- ίσως να στο ζητάω- να ‘ρθεις να δεις στο μέσα της, στο μέσα μου. Σε προσκαλώ λοιπόν. Έλα.

Μα πρόσεξε. Μάλλον θα με τρομάξεις.

Δεν έχω μάθει-πρόσεξε- να δείχνω τα μυστικά μου.

ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

Βράδυ καλοκαιριού, στο μπαλκόνι μου. Σουρουπώνει.

Η γειτονιά ζει. Ο μπακάλης γελάει, το μωρό του κλαίει, ο μανάβης περηφανεύεται για τον κήπο που έφτιαξε μόνος του στο καλοκαιρινό εξοχικό του, τα παιδιά ζητάνε παγωτό και κάποια σκυλιά γαβγίζουν. Η γάτα μου κοιτάει μια κάτω τους ανθρώπους, μια πάνω τα πουλιά. Κι εγώ κοιτάω απέναντι. Το απέναντι μπαλκόνι. Το απέναντι παράθυρο.

Απέναντι μου ένα υπνοδωμάτιο, το χρώμα του βερυκοκί. Μέσα σε αυτό το υπνοδωμάτιο μία γυναίκα. Μία γιαγιά. Μία ηλικιωμένη κυρία. Ξαπλωμένη. Μέσα σε αυτό το υπνοδωμάτιο εμφανίζεται ένας άντρας. Ένας ηλικιωμένος κύριος. Ένας παππούς- ο άντρας της. Τη σηκώνει από το κρεβάτι και την αφήνει όρθια να στέκεται. Έπειτα βγάζει τα λευκά σεντόνια από το κρεβάτι, τα διπλώνει, φέρνει άλλα καθαρά και τα στρώνει. Η γυναίκα τον παρακολουθεί όρθια, αμήχανη, σιωπηλή. Τα μαλλιά της κοντά, άσπρα, αχνά. Το νυχτικό της βερυκοκί. Τα χέρια της πλεγμένα μεταξύ τους και αφημένα στο βάρος τους. Σε στάση αναμονής. Σαν παιδί σε χορωδία. Την πιάνει φαγούρα στη μύτη, την ξύνει αλλά μετά τα χέρια μένουν αμήχανα, εκκρεμούν. Αρχίζει να τα τρίβει μεταξύ τους απαλά και νωχελικά- μόνο τόση η δύναμη της. Και μετά πάλι πλεγμένα και αφημένα στο βάρος τους. Το βλέμμα της στον άντρα της που αλλάζει τα σεντόνια. Τί να νιώσει; Τον κοιτά και μετά κοιτά απέναντι - για μία διαφυγή- κοιτά προς εμένα. Ο άντρας γρήγορα τραβάει την κουρτίνα.

Η κουρτίνα ανοίγει. Ένα υπνοδωμάτιο, το χρώμα του βερυκοκί, το φως σβηστό. Μέσα σε αυτό το υπνοδωμάτιο μία γυναίκα. Μία γιαγιά. Μία ηλικιωμένη κυρία. Ξαπλωμένη.

Απέναντι μου ένα υπνοδωμάτιο. Απέναντι μου ο χρόνος που κυλάει. Απέναντι μου η ντροπή για το αναπόφευκτο. Απέναντι μου η αγάπη. Απέναντι μου μία γυναίκα. Απέναντι μου ένας άντρας.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

«Μα για κοίτα το μικρό του το αυτί, σαν ένα μικρό κοχύλι», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα το μικρό της το αυτί, σαν ένα μικρό κοχύλι», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα δυο του τα φρύδια, σα δυο φτερούγες αετού», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα δυο της φρύδια, σα δυο φτερούγες αετού», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα το μέτωπο του, σαν εύφορη γη», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα το μέτωπο της, σαν εύφορη γη», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τη μύτη του, ένα μικρό λοφάκι», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τη μύτη της, ένα μικρό λοφάκι», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα χείλια του, απαλά και μεταξένια- ανασαίνει», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα χείλη της, απαλά και μεταξένια- ανασαίνει», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα μάτια του, ανοίγουν», σκέφτηκε.

«Μα για κοίτα τα μάτια της, ανοίγουν», σκέφτηκε.

- Σε κοιτούσα.

- Κι εγώ.

- Ποτέ δε θα μάθεις τί σκεφτόμουν.

- Το ξέρω. Ούτε κι εσύ.

- Είναι άγρια αυτή η απόσταση.

- Μπορεί και όχι.

Πόση τόλμη αυτή, η των σωμάτων οικειότης.

Και πόσο παίδεμα. Και πόσο το παιχνίδι.

Πόση τόλμη αυτή, η των σωμάτων οικειότης.

Και πόσο παίδεμα. Και πόσο το παιχνίδι.

Ξυπόλυτη

Περπατούσε μέσα στο σπίτι ξυπόλυτη και γυμνή για ώρες. Τα παράθυρα ανοιχτά, οι κουρτίνες επίσης. Έπινε καφέ κρύο, μαύρο και πικρό. Κάπνιζε. Μιλούσε στον εαυτό της, μουρμούριζε και ύστερα σιωπούσε. Η αίσθηση του χρόνου είχε χαθεί, επέπλεε πια μέσα στο κενό. Άρχισε να κρυώνει. Πλησίασε την ντουλάπα κι έβγαλε από μέσα ένα αχνοκίτρινο φόρεμα μεταξωτό. Το φόρεσε, κι αυτό κύλησε απαλά επάνω της χαϊδεύοντας την. Παρηγοριά. Χαμογέλασε χλευάζοντας τον εαυτό της που ζούσε παραμύθια. Που όταν άκουγε λέξεις δεν τις πίστευε ποτέ κι έτσι έψαχνε άλλα σημάδια για την αλήθεια. Ίχνη κι αισθήσεις που την οδηγούσαν σε ένα νόημα, σε κάποιο νόημα. Διαδρομές επικίνδυνες και μοναχικές μα δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Δεν πίστεψε ποτέ στα λόγια. Πίστευε στα χέρια, τα δάχτυλα, το βλέμμα, τα σώματα. Στις λέξεις ποτέ.

Να, αυτό το αχνοκίτρινο φόρεμα πάνω της που μύριζε σαπούνι και παρελθόν. Αυτό φορούσε μια βραδιά η μάνα της και την κρατούσε αγκαλιά επειδή εκείνη-κορίτσι μικρό- έκλαιγε. Έκλαιγε γιατί φοβόταν πως θα πέθαινε, πως θα ‘χανε το φως της, θα τυφλώνονταν. Μα η ζεστή γυναίκα με τα κίτρινα, την είχε αγκαλιά και την παρηγορούσε. Της τραγουδούσε κι αυτή άκουγε με το αυτί ακουμπισμένο στο στήθος της τη δόνηση από τον ήχο. Κι ένιωθε ασφάλεια, ζεστασιά και αγάπη. Και έτσι μέσα στα ζεστά, σκέφτηκε: “Μπορεί να μην πεθάνω. Μπορεί το φως να μην χαθεί. Έχω πολλά να κάνω”.

Ένα ψηλό αγόρι

Τον μάλωσε πολύ, του φώναξε. Το αγόρι τον κοιτούσε να μαίνεται, να ουρλιάζει, να ξεσπάει. Σήκωνε το βλέμμα του ψηλά για να φτάσει τον ψηλό άντρα που καλούσε «πατέρα». Οι φωνές είχαν πια χαθεί και το αγόρι είχε μπροστά του ένα στόμα τεράστιο, μια μαύρη κοιλότητα να ανοιγοκλείνει, να χάσκει, ν’αποκαλύπτει στο βάθος της δύο παλλόμενα ασκιά που τραντάζονταν και δονούνταν απ’τις ηχητικές εκρήξεις. «Εγώ όταν θα μεγαλώσω τόσο, όταν θα γίνω τόσο ψηλός, θα είμαι τόσο περήφανος για το ύψος μου που δε θα χρειάζεται να φωνάζω», σκέφτηκε και χαμογέλασε. Ο πατέρας αντιλήφθηκε το χαμόγελο και για να τιμωρήσει το θράσος του μικρού αγοριού, του άστραψε ένα γερό χαστούκι. Το παιδί, έκπληκτο, ένιωσε κάψιμο στο μάγουλο και τσούξιμο στην καρδιά. Δάκρυα άρχισαν να ανεβαίνουν στα μάτια του, αλλά τα συγκράτησε. «Κάποτε θα γίνεις κι εσύ ψηλός και δε θα χρειάζεται ούτε να φωνάζεις, ούτε να χτυπάς. Θα είσαι απλά ψηλός», είπε μέσα του και μετά, πήγε κι έκατσε στο καρεκλάκι της τιμωρίας. Καθόταν ώρες πολλές και φανταζόταν. Αεροπλάνα, αερόστατα, μεγάλα πλοία, ταξίδια και περιπλανήσεις. Ξάφνου ένιωσε ένα διακριτικό φτερούγισμα κοντά στο πρόσωπο του. Τη μία μπλέκονταν στις βλεφαρίδες του, την άλλη στα ρουθούνια του ή στο μέτωπο του. Ήταν μία μικρή πεταλουδίτσα, πολύ μικρή, που τελικά κάθησε πάνω στο αδύνατο του μπράτσο. Το αγόρι ένιωσε αγάπη και τρυφερότητα για αυτό το μικρό πλάσμα κι άρχισε να το χαϊδεύει με το δάχτυλο του. Και ψιθύρισε: «Μη φοβάσαι μικρή πεταλουδίτσα. Μπορεί να είμαι πιο μεγάλος αλλά ούτε θα σου φωνάξω, ούτε θα σε χτυπήσω. Ξεκουράσου κι εγώ σ’ αγαπώ».

Σοκολάτα γάλακτος

Άνοιξε τη βαλίτσα. Κόιταξε μέσα. Την ξανάκλεισε. Αναστέναξε και μύρισε την ανάσα της. Γεύση σοκολάτας, γλυκειά.

Θυμήθηκε πως όταν ήταν μικρό κοριτσάκι, πριν ακόμα πάει σχολείο, έκοβε τη σοκολάτα γάλακτος που της αγόραζε η μαμά της σε μικρά κομμάτια, κι έπειτα, τα έβαζε ένα-ένα μέσα στις μικρές της χούφτες. Μετά τις έκλεινε σα μια φωλιά και ζέσταινε τα μικρά σοκολατένια κομμάτια μέχρι αυτά να αρχίσουν να λιώνουν. Σαν ένιωθε την υγρασία μέσα στις παλάμες ήξερε πως η ώρα είχε φτάσει. Έκλεινε τα μάτια, άνοιγε τις χούφτες σιγά-σιγά και τις πλησίαζε στη μύτη. Μύριζε. Μυρωδιά πηχτή, γλυκειά, γαλακτερή. Πλησίαζε μετά τα χέρια της στο στόμα. Ακουμπούσε τα χείλη πάνω στη μισολιωμένη σοκολάτα-σα να της έδινε μικρά φιλιά και απαλά- κι ύστερα τα έγλειφε νιώθωντας την καρδιά της να φτερουγίζει από τη γεύση τη γλυκειά. Μετά ρουφούσε τα υπόλοιπα κομμάτια ένα-ένα, μέσα στο στόμα και τα γευόταν με σεβασμό, αγάπη, τρυφερότητα. Μετά την ιεροτελεστία, τα χέρια ήταν καθαρά ολόασπρα χωρίς κανένα ίχνος. Και το κορίτσι επανέρχονταν στον κόσμο τον πραγματικό, τον χρόνο και τον χώρο.

Άνοιξε τη βάλιτσα. Κοίταξε μέσα: άδεια και στη μέση μια σοκολάτα μόνο. Μόνο; Την ξανάκλεισε και χαμογέλασε.

Γράφω

Αϋπνία. Κάθισε στο γραφείο, άνοιξε το τετράδιο και πήρε το μολύβι της. Η μύτη του είχε στρογγυλέψει. Πήρε την ξύστρα της και το έξησε. Δεν ήξερε πώς να ξεκινήσει. Έγραψε μία λέξη, την έσβησε. Τί να γράψει; Είχε ανάγκη να γράψει. Όχι για να πει κάτι. Έψαχνε μια αφορμή απλώς για να γράψει. Για την πράξη του να γράψει. Απολάμβανε τη διαδικασία. Να βλέπει να σχηματίζονται πάνω στο χαρτί αυτά τα γράμματα, αυτά τα παράξενα σχήματα που το ένα δίπλα στο άλλο έφτιαχναν μια ιστορία. Αυτά τα παράξενα σχήματα που αλλιώς τα είχε μέσα στο μυαλό της, αλλιώς εμφανίζονταν στο χαρτί. Όταν έγραφε δεν παρακολουθούσε τη ροή της σκέψης της. Παρακολουθούσε τη ροή των γραμματών όπως σχηματίζονταν, τη μορφή τους. Κάθε γράμμα ήταν ένα σχήμα που θα μπορούσε να αποδοθεί σε πολλές παραλλαγές. Κάθε μία από αυτές, κάθε μικρούλι ίχνος, έπαιρνε σάρκα και οστά με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Σχεδόν τυχαίο. Όσο και να προετοίμαζε την εικόνα νοερά, εκείνο το μικρό ίχνος είχε δική του άποψη και ερχόταν στον έξω κόσμο με το δικό του ιδιαίτερο σώμα χωρίς να τη ρωτήσει. Για εκείνη, η πράξη της γραφής ήταν μία πράξη γέννας. Φαντάζεται κάποιος πώς μπορεί να είναι το παιδί του, αλλά αυτό αποφασίζει να έρθει στον έξω κόσμο με τη δική του σχεδόν απρόβλεπτη μορφή. Η πράξη της γραφής της υπενθύμιζε πως δεν μπορεί να έχει πάντα τον έλεγχο. Κι έτσι αφηνόταν σε αυτήν τη γέννηση μορφών σα ν’ αφηνόταν να χαϊδεύεται από τη θάλασσα, μία θάλασσα με νερά ήσυχα και απαλούς κυματισμούς που δίνουν φιλιά στο σώμα. Συχνά όταν έγραφε- ή μάλλον πάντα- δεν είχε πρόγραμμα στο νου. Ξεκινούσε τυχαία από μια λέξη, μια εικόνα, μια μουσική. Μια αφορμή. Μια αφορμή να αφεθεί στον παφλασμό των λέξεων και των γραμμάτων. Γι’ αυτό συχνά- ή μάλλον πάντα- όταν ξαναδιαβάζε αυτά που είχε γράψει, ένιωθε έκπληξη και απορία και θαυμασμό. “Μα πότε το έγραψα αυτό; Εγώ το σκέφτηκα; Δεν το θυμάμαι..”. ΄Η ακόμα, “εγώ είμαι αυτή; Αλήθεια;”.

Out in the streets

“It’s cold tonight” she said and rubbed her hands. “It’s cold and I need fire”, she thought.

She went on moving around the city, crossing roads, watching other people move, hurry, stumble, laugh and cry.

“It’s cold tonight”, she thought while passing by a poor man that was sleeping on the street. “He must be warm under all these coverings” she thought but took that thought back as she felt guilty.

“I’ m cold. I’m cold. I’m cold. What am I? I’m cold. What am I? I’m cold”, she thought.

Another homeless man on the street. Under warm coverings.

“I wish I could lie there beside him. I’m cold” she said and went on walking.

“I’m cold and I need fire. But I cannot ask for fire. I’m incapable of asking fire”, she said. And she took a box of matches out of her pocket. And her hands were trembling from cold. And she stroke one match. And then a second one. And then a third…. until she had lit them all up.

The homeless man woke up from the smell of the burning fire. And he said, “Excuse me lady… Can I sit by you? You are so warm here. You are so warm…”

Kόκκινο μπαλόνι

Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Και από πάνω ένα ταβάνι και από κάτω ένα πάτωμα. Και καμμία πόρτα και κανένα κλειδί και κανένα τούνελ. Και το πάτωμα παλιό και σκοροφαγωμένο. Και το ταβάνι σχεδόν σάπιο.

Κλεισμένος μέσα σε τέσσερις τοίχους. Και από πάνω ένα ταβάνι και απο κάτω ένα πάτωμα. Και μέσα από το σκοροφαγωμένο πάτωμα με τις ρωγμές μπαίνει ένα παράξενο φως. Και ξάφνου το πάτωμα γυρίζει κάθετο γίνεται τοίχος που από τις γρίλιες του μπαίνει ο ήλιος. Και το υγρό και σάπιο ταβάνι- γυρισμένο κάθετο και αυτό- λυώνει διαλύεται μαδάει. Και ανοίγει.

Κλεισμένος μέσα σε τρεις τοίχους πια. Και από πάνω ένα γερό ταβάνι και από κάτω ένα γερό πάτωμα. Και μπροστά στα μάτια μου το φως και ο ορίζοντας. Και μπρος στο άνοιγμα μια μπαλαρίνα με λευκά χορεύει πάνω σε χαλάσματα. Και κάτω από τα πόδια της έχει χώμα ξερό και άβολο. Μα εκείνη χορεύει ανενόχλητη χωρίς παράπονο ή λύπη. Και το χώμα υποκλίνεται στην χάρη της και υγραίνει και ανθίζει.

Και μέσα σε εκείνον τον χορό, ο χώρος όλος αλλάζει. Και ο πρώην κύβος του σπιτιού, λειψός, αρχίζει να αιωρείται. Και από το χώμα ξεκολλά και από κάτω εμφανίζεται ένα μικρό παιδάκι. Ο κύβος το μπαλόνι του, Ο κύβος στρογγυλεύει κι γίνεται πια κόκκινος και φουσκωτός, κρατσανιστός στο αγέρι.

Μέσα σε τέσσερις τοίχους κλεισμένος. Μ’ αυτό σημαίνει ανοιχτός. Δυο ανοίγματα περισσεύουν.