Σουρούπωνε και εκείνη καθόταν πάνω στον αγαπημένο της βράχο δίπλα στη θάλασσα.
Το σκούρο μπλε γινόταν μαύρο. Ήταν μια νύχτα χωρίς φεγγάρι και τα άστρα έλαμπαν
στον ουρανό. Ήταν τόσα πολλά. «Μου κόβεται η ανάσα», σκέφτηκε. «Είμαι ένα
σποράκι σε αυτόν τον κόσμο», αναλογίστηκε. Μετά, μια πυγολαμπίδα φτερούγισε
δίπλα της. «Είμαι ένας γίγαντας», είπε.
Μέσα σε τέτοιες σκέψεις η ώρα περνούσε και το κορίτσι συνέχιζε να κάθεται
πάνω στο βράχο κάνοντας σκέψεις φιλοσοφικές, σκέψεις που της δημιουργούσαν την
ψευδαίσθηση μιας ζωής. «Σκέφτομαι άρα υπάρχω. Αναλύω και άρα ζω.» Όλο το μέσα
της βρισκόταν σε μία κίνηση ταραχώδη, μια κίνηση φουρτουνιασμένη. Προσπαθούσε
να βάλει το χάος που κουβαλούσε σε μια τάξη και αυτή η προσπάθεια απαιτούσε
κόπο. Έτσι λοιπόν η κοπέλα, ενώ δεν έκανε τίποτε άλλο από το να κάθεται πάνω σε
ένα βράχο, ένιωθε υπερβολικά κουρασμένη, σχεδόν άρρωστη.
Οι ώρες περνούσαν και η νεαρή γυναίκα, εξ όψεως ήρεμη, είχε στήσει έναν
πόλεμο μέσα της με έναν και μόνο μαχητή: τον εαυτό της. Απορροφημένη από τους φόβους
και τις αγωνίες της δεν ένιωθε πιά ούτε το κρύο. Δεν άκουγε καν τα γέλια από το
βάθος της πόλης. Δε γευόταν καν την αλμύρα της θάλασσας.
Ξάφνου, ένα μεγάλο θηλαστικό την πλησίασε. Άρχισε να την περιτριγυρίζει. Η
νεαρή γυναίκα δεν είχε καταλάβει τίποτα. Το θαλάσσιο πλάσμα, ογκώδες και λείο,
την λιμπιζόταν. Μόλις η κοπέλα έβαλε το πόδι της μέσα στη θάλασσα εκείνο βρήκε
ευκαιρία και την τράβηξε μέσα στο νερό. Το κορίτσι ενστικτωδώς, χωρίς καμία
σκέψη, άρχισε να παλεύει. Γρατζουνούσε το ζώο και ούρλιαζε υποθαλάσσια. Ήταν
μια μάχη αληθινή. Ή αυτό ή εκείνη. Δάγκωνε, κλωτσούσε κι έδινε αγκωνιές. Σώμα,
μυαλό και αισθήσεις σε τρομερή αρμονία. Η πάλη του κοριτσιού ήταν τέλεια.
Νίκησε.
Σύρθηκε προς τη μεριά της ακρογιαλιάς βαριανασαίνοντας. Αφού συνήλθε, σηκώθηκε
όρθια και κοίταξε προς την πλευρά της πόλης. Κρύωνε, άκουγε τα γέλια που έρχονταν
από μακριά και γευόταν την αλμύρα της θάλασσας. Κι έτσι υγρή, ζωντανή και νικήτρια
κατευθύνθηκε προς τους ανθρώπους.
