Μισώ τη μιζέρια της ποιητικότητας. Όχι της ποίησης.

Μισώ τα ψυχοδράματα. Όχι τα δράματα.

Μισώ το σχόλιο. Όχι το κείμενο.

Μισώ τους δήθεν ποιητές και τους κλαψιάρηδες.

Μισώ την αναβλητικότητα. Όχι την αναβολή.

Μισώ την ψευτιά. Όχι το ψέμα.

Μισώ το σημειωτόν. Όχι το βάδην.

Μισώ τους ανθρώπους χωρίς σκιά. Μισώ τους ανθρώπους χωρίς μιλιά. Μισώ τους ανθρώπους χωρίς σιωπή.

Μισώ τις πολυτέλειες του χρόνου εκείνες που βοηθούνε στη μιζέρια μας.

Μην κλαις. Βγες έξω και πούλα χαρτομάντηλα. Καλύτερα είναι.

Δέντρα

Τώρα δεν έχω όρεξη να γράψω παραμύθια- μα για αλήθεια να μιλώ.

Η αλήθεια είναι πως αγαπώ τα δέντρα αυτά τα σιωπηλά, που λέξεις δε λαλούνε.

Και δε μιλούν γιατί έχουνε τις ρίζες βαθειές στο χώμα. Και έχουν και τον κορμό σκληρό, περήφανο, που κύκλους ζωής μετράει. Και έχουνε και κλαδιά αέρινα που ανθίζουν και μαραίνονται, και ανθίζουν ξανά πάλι.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η σιωπή εκείνη.

Μια σιωπή περήφανη.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η ζωή εκείνη.

Μια ζωντανή ζωή.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η ευθύνη.

Μία αληθινή ευθύνη.

Μα τί μιζέρια δέντρο μου καλό να κλαίω να οδύρομαι να λέω πως φταίνε οι άλλοι. Μα φταίνε βέβαια και αυτοί. Ή μάλλον, φταίξαν. Κάποτε. Στο παρελθόν εκείνο. Στο τώρα αυτό το τώρα σου να πάρεις την ευθύνη. Για τα καλά για τα κακά για αμαρτίες του κόσμου.

Αμυγδαλιά μου ολόλευκη, σταμάτα να θροίζεις. Άφησε πια το ρούχο σου εκείνο το αθώο που ολόασπρο, ακατέργαστο τον κόσμο θε να σώσει. Μα άνθισε, τρεμούλιασε και φίλα το κυπαρίσσι.

Δάφνη και πικροδάφνη μου, είσαι κι εσύ ένα δέντρο. Που πάλεψες και λάλησες και ούρλιαξες ακόμα. Μα δέχτηκες τις ρίζες σου και όρθωσες τα κλαδιά σου.

Ελιά και ελιδάκι μου, κι εσύ είσαι ένα δέντρο. Μπουμπούνισες και ούρλιαξες, γρατζούνισαν τα κλαδιά σου. Μα τώρα στήθηκες ορθή και έτοιμη για να ζήσεις.

Γιατί μιζέρια δεν είναι τα λάθη μας. Μα τα λάθη πάντα των ‘άλλων’.

Till the sacred end

So here I am.

I let my hair hang down as you ask me.

Here I am.

My feet on the ground. My eyes look straight into your eyes. Your eyes. Try to keep them straight too. Be careful- your feet are trembling. Stop that trembling. Take a deep breath. Look at me. I ‘ll breath with you.

And now, let the challenge begin my love. Try to keep your feet on the ground and your eyes straight into my eyes. I look at you. You look at me. I let my hair hang down as you like it.

Now, let the challenge begin. Move one step at a time towards me. I ‘ll do the same, my darling. My love, my darling. I say these words, these words that sound so serious and so ridiculous at the same time.

Now, let the challenge begin my love, my baby, my darling.

(How can a woman and how can a man be so serious and so ridiculous at the same time?)

Now, let the challenge begin. Let the dance bloom. Lets become choreographers, dancers, acrobats of the Dance. Let us bloom.

Take the first step. But be careful darling, don’t allow the satisfaction of this fist step to make you rest. We have to end what we have started. Don’t have illusions. We have to come to the end. The first step is nothing unless it leads you to the end. The end is sacred my love, my baby, my darling.

(So serious and so ridiculous at the same time.)