Δέντρα

Τώρα δεν έχω όρεξη να γράψω παραμύθια- μα για αλήθεια να μιλώ.

Η αλήθεια είναι πως αγαπώ τα δέντρα αυτά τα σιωπηλά, που λέξεις δε λαλούνε.

Και δε μιλούν γιατί έχουνε τις ρίζες βαθειές στο χώμα. Και έχουν και τον κορμό σκληρό, περήφανο, που κύκλους ζωής μετράει. Και έχουνε και κλαδιά αέρινα που ανθίζουν και μαραίνονται, και ανθίζουν ξανά πάλι.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η σιωπή εκείνη.

Μια σιωπή περήφανη.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η ζωή εκείνη.

Μια ζωντανή ζωή.

Και αυτό που αγαπώ στα δέντρα αυτά είναι η ευθύνη.

Μία αληθινή ευθύνη.

Μα τί μιζέρια δέντρο μου καλό να κλαίω να οδύρομαι να λέω πως φταίνε οι άλλοι. Μα φταίνε βέβαια και αυτοί. Ή μάλλον, φταίξαν. Κάποτε. Στο παρελθόν εκείνο. Στο τώρα αυτό το τώρα σου να πάρεις την ευθύνη. Για τα καλά για τα κακά για αμαρτίες του κόσμου.

Αμυγδαλιά μου ολόλευκη, σταμάτα να θροίζεις. Άφησε πια το ρούχο σου εκείνο το αθώο που ολόασπρο, ακατέργαστο τον κόσμο θε να σώσει. Μα άνθισε, τρεμούλιασε και φίλα το κυπαρίσσι.

Δάφνη και πικροδάφνη μου, είσαι κι εσύ ένα δέντρο. Που πάλεψες και λάλησες και ούρλιαξες ακόμα. Μα δέχτηκες τις ρίζες σου και όρθωσες τα κλαδιά σου.

Ελιά και ελιδάκι μου, κι εσύ είσαι ένα δέντρο. Μπουμπούνισες και ούρλιαξες, γρατζούνισαν τα κλαδιά σου. Μα τώρα στήθηκες ορθή και έτοιμη για να ζήσεις.

Γιατί μιζέρια δεν είναι τα λάθη μας. Μα τα λάθη πάντα των ‘άλλων’.