Ταξίδι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που το έλεγαν Αλεξάνδρα. Στο κορίτσι αυτό άρεσαν τα ταξιδιά. Του άρεσε να ταξιδεύει σε διάφορες χώρες και ηπείρους για να γνωρίζει καινούρια μέρη και διαφορετικούς ανθρώπους. Το παράδοξο όμως ήταν πως όσο περισσότερο ταξιδεύε, τόσο λιγότερο διαφορετικούς ένιωθε τους ανθρώπους αυτούς. Ναι, υπήρχαν πράγματα που δεν ήξερε για εκείνους, συμπεριφορές που την ξάφνιαζαν, συνήθειες που ποτέ δεν είχε φανταστεί. Όμως, πάνω από όλα, παρατηρούσε πως όλοι τους ήταν πλάσματα που μέσα στη μοναξιά του κόσμου αναζητούσαν τη συντροφιά και την αγάπη. Τα ταξίδια της τής αποδείκνυαν ολοένα και περισότερο πως το ταξίδι μας στον κόσμο τον πραγματικό, είναι ένα ταξίδι όπου αναζητάμε τον άλλον. Το παιδάκι από την Αφρική, ο γεράκος από ένα ξεχασμένο μεσογειακό ακρονήσι, η Ινδή κρυμμένη πίσω από τα χρώματα, και μαζί τους κι εγώ είμαστε ταξιδευτές στην ίδια μας τη ζωή, περιπατητές μιας πορείας που δυνάμει επιθυμούμε να μας βγάλει από τη μοναξιά. Αναζητούμε βλέμματα και αγγίγματα που θα ανακουφίσουν τον τρόμο μας. Και τελικώς, εκείνοι που θα κερδίσουν- γιατί πάντα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, έτσι είναι η πραγματική αλήθεια- θα είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να παραδεχτούν την αδυναμία τους με απώτερο σκοπό- σκοπό όχι λογικό, αλλά συναισθηματικό- να δουν μέσα στα μάτια του άλλου τον ίδιο τον εαυτό τους.